Bizimkisi bir umutsuzluktu sanki,
Karanlıklar içinde savaşmaktı.
Belki de imkansıza olan bir aşk,
Çaresi bulunamayan bir delilikti.

Kalp kırıklarını toplamaktı sessizce,
İnadına savaşmak,delicesine sevmekti.
Sonsuz bir güven hikayesiydi,
Belki de boğulmamak için çırpınıyorduk.

Bitemezdi bu aşk! Nasıl bitebilirdi ki?
Biz delicesine severken,
kalplerimiz kopamazdı birbirinden.
Bağlıydık etle tırnak gibisinden.

Ayrılmasak bile saatler özletir,acıtırdı kalbi
Gözlerimizde bir umut vardı delice.
Gözler ayrı kalmak istemiyordu,
Birlikte birlikte ölmek istiyorlardı sanki.

Onsuz yaşamak ağır bir yük,
Nefessiz kalmak kadar zordu.
O benim nefesim,
Yaşama nedenimdi.

Sonra ne mi oldu?

Biz savaşamadık yeterince,
Haince vurulduk masumduk çünkü...
Çaresizce gözlerimiz yaşardı,
Sadece sessizce ağlayabildik.

Kader miydi yoksa alın yazısı mı?
Yada çok mu geldik dünyaya,
Ayrılmak,ayrı kalmak zorunda mıydık,
Mutluluk dururken köşede.

Biz sonumuzu kendi kalemimizde yazdık,
Yaşarken öldük intihar ettik biz.
Gözlerimizden kan akarken,
Birbirimizi öldürdük biz.

Şimdi elimde bir sigara,
Dumanında hayaller.
Aklımda tek bir soru,
Neden neden biz...

Aydoğan Ekici

Bu şiiri 8.7.2013 tarihinde saat: 22.13 de yazdım.
Tüm okuyucularıma saygılarımla...