Konuşmadığın zaman
manzaraya sığınan bir uçuruma dönüşüyorsun
oysa ki ben senin omzundan tutup
çekip almak isterdim bekleyişlerinden


dost bildiklerinin yüzlerindeki maskeden
maskelerinden geriye kalanlarla
susabilmeyi anlatmak
ki insan zehirli bir yılandır bazen
nadirdir en son kendisini zehirlediği
diyebilmeyi çok isterdim
kemik kusan toprak örgüsüne rağmen


insan bazen
meydanlara, güvercinlere,
vapurlara ve maviye sıkışır
susturuculu bir aşk acısıyla vurulmuştur
katilineyse
ne katilim diyebilir ne de sevdiğim
ölmeyi unutmak
insanın açık yarasıdır bu yüzden


konuşmadığın zaman
bu açık yaralarını görmüyorsun
ben ise uykularımı sana her böldüğümde
kan kırmızısı kelimelerinle
daha bir fazla uzaklaştığını hissediyorum
oysa ki limon çiçekleri her zaman
sapsarı bir mevsime bırakırlar yerlerini


sen durduğun zaman değil
yürüdüğün zaman kendisini diker o mokasenler…