Eline temas eden gözler var. Soğuk ama ısıtıyorsun onu. Kapanmıyor hiçbir kapı, durulmuyor hiç bir durak. Dalgalar bir özlem boyu bu limana ırak. Buz kesmiş bir gölgeyi taşıyorsun yüreğime, kaybediyorum şuurumu.


Hatırlarım diyorum, hatırlarım adını
Küfrettiğim her günde...

Zaman, mekân fark etmiyor,
Gülüşünü iliklerim gözbebeklerime
Benden önce kendini tanı,
Dudakların aşka açılır mı, en kanayan yaramdan?

Ve
Gidiyorsun.
Ama dayan.
Ellerimizin kavuşmaması,
Hayallerimize kavuşamayacağın anlamına gelmez.
Kondurduğun öpücükler kalıyor havada
Ölürüm diyorum,
Ölüyorum
Avuçlarının uçsuz bucaksız coğrafyasında...


Nasıl hapsolmuşum ki sana
Çıkamıyorum hiçbir yaradan
Uzanmıyor elim yatağın soğuk yanına,
Sen biliyorum
Var biliyorum
Ben galiba üşümekten korkuyorum bayan...


Ve annen tembihlemedi mi sana?
Bilsen de bilmesen de hiçbir yüreğe ’toz kondurma.’



Osman Palabıyık