Tarif edemiyorum,

Belki de tarif etmek istemiyorum.

Bak !

Çalıyor plakta Sezen.

Yine esinleniyorum ve sarılıyorum kaleme !

İçimde mevsimler değişiyor,

Dünyam küçülüyor,

Her ne kadar görmezden gelsem de,

Yaralarım gün yüzüne çıkıyor,

O iyileşemeyen yaralarım,

Bildiğime bir yenisini daha ekleyerek..

Bi başıma kaldım bu dört duvar arasında.

Eskisi gibi yemek yemiyorum,

Şarkı söylemiyorum,

Her şeyden ve herkesten çektim elimi eteğimi,

Bir başımayım..

Yapayalnız ve ıssız..

Daha mı güçlüyüm şimdi?

Daha mı dik duruyorum, bilemem..

Ama mutsuz olduğumdan eminim.

Mutlu insanın yazdığı görülmüş şey değildir.

Bu aralar tek dostum kalem ,

İyi mi ettim, bilemem !

Nereden geldi, bu derin çırpınış..

Bu zorluklar da nesi..

İçimin vadisinde neler oluyordu böyle ?

Yok muydu bunun cevabını bilen,

Korkarım mevsim can veriyor !

Seher BARUT