Herkesin bir yara izi vardır.

Kimseye dokundurtmayacak kadar güzel olan.

Bu izlerle yaşamaya alışırsın, alışırız.

Bir sabah, belki gün doğarken baktığında dışarı,

Yaşamayı yeniden sevebilirsin.

Ve bir gün elbet birileri o yara izlerine dokunur.

Acın da biraz da olsun hafiflemeye başlar.

Eğer izin verseydin ben o yaralarını kapatacaktım.

Sen yeniden yaşayacaktın.

Ama sen bana geçmişin paslı cümlelerini kurmaya kalktın.

Sen gitmeyi kalmaya yeğledin..

Eyy benim babam gibi koktuğunu düşündüğüm !

Babam bana hiç yalan söylemedi,

Babam benim elimi hiç bırakmadı,

Babam bana sırtını dönüp hiç gitmedi..

Senin kokun Babam’dan değilmiş, yanılmışım.

Ve hiçbir yanılgı böyle işlememişti içime..

Her şeyi yapsaydın da yalanlarını karıştırmasaydın..

Ben incindim , kırıldım belki ama ben onca yıkıntının altından kalkmıştım Sen’den önce..

Yine aynı şey oldu ve ben yine dimdik durdum..

Bu böyle de devam edecektir, eminim.

Yaralarına iyi gelirdim yine bil,

Çünkü sen benim yaralarıma iyi gelendin..

SEHER BARUT