Farklı iklimlerin çocuklarıydık.
O en çok baharda güzeldi,
Benimse yıllarım sayılarda kaybolmuştu,
Baharı görmeyeli.

O bir yaz gecesinde katmıştı nefesini dünyaya,
Bir çiçek gibi açmıştı, açmıştı gözlerini.
Bense yağmurla gelmiştim,
Belki bundan,
Yağmurlar hala pek sever gözlerimi.

Farklı cümlelerin öznesiydik.
O tertemiz bir cümle olacakken henüz,
Ben çoktan yazmıştım,
Güneş yoksunu devrik şiirlerimi,
İmlası eksik bir kara geceye,
Çoktan satmıştım hayallerimi.

Farklı hayallerin peşindeydik.
O en çok baharı düşlerdi,
Aynası ona yalan söyler, baharı göstermezdi.
Bense en çok onu düşlerdim.
Belki baharım olduğunu bilse hiç gitmezdi.

Oysa aynı yolun yolcusuyduk,
Aynı duraklarda bekledik,
Aynı yalanları söyleyip,
Aynı masalları dinledik.

Aslında sadece farklı takvimlerin esiri/eseriydik.
Onunla, ben,
Zamana yetişemedik.
Yağmurlar çiçeğe can veremeden,
Aynı cümleye hiç giremeden,
Aynı baharı düşlemeden,
Farklı zamanlarda,
Aynı yollarda,
Birbirimizden yıllarca uzakta,
Habersizce tükendik.
Tutunamayan dünün, yarına yıktığı günahlara,
Biz yenildik.

Kelkit - 2013