Ta ki haykırana kadar
Kırgınlıklarla dolu yüreğim
Yalnızlıklarını
Hiç adresine ulaşamamıştı
Sihirli sözlerim…

Konuştuklarım anlamsızlaştıkça
Olgunlaştı bakışlarım.
Ve yeni bir söz olup
Yüreğime gömüldü
Nedensiz haykırışlarım.

…

Gece henüz bakireydi
Şiir yazmayı öğrendiğimde…

Şarkıları fısıldıyorum
Ezberime hiç girmeyecek
Hiç gözlerine bakarak söylenmeyecek…

Yasak ezgilere boğuyordum hüzünlerimi…
Sigaramın parmak uçlarımda sarı
Gözlerimde beyaz dumanına boğuyordum
Sensiz ilerlemeyen zamanı…

Tribünlere oynuyordum boş sokaklarda
Hiç becerememişken topa vurmayı
Kâh Rüştü
Kâh Hakan Şükür diye
İnliyordu tezahürattan sokaklar…

Biliyordum
En çok ıssız sokaklara yakışırdı
Her ne kadar
Sızdığı her pencereden
Karşılığında
Soyuna sopuna küfür yetişsede
Yankılar…

Paylaştıkça azalırmıştı acılar
Oysa yüreğimden her parça verişimde
Büyüyordu benim içimdeki yangınlar…

Orta okul anılarımda bir şair
Kaldırımlarda kaldırımlar diyordu
Oysa ben bu kaldırımsız kasabada
Geçmişimden kaldıramadıklarımla kol kola
Geziniyordum
Hem gecenin
Hem yolların ortasında…

Sarılıp ağlayacak kimseler bulamazken
Yüzümü okşuyordu
Fısıldıyordu sızı sızı kulaklarıma ayaz…

Ne ruhuma ne bu kasabaya sığmıyordu
Anlatılası yalanlarım üstelik…
Sırdaş aramıyor
Sır tutamıyordum…

Anlayacağın
Gece avuçlarıma terk etmişken
Bu kalabalıkta küçük
Tek başınayken koskocaman kasabayı
Ben kendi bedenime sığmıyordum…

Anlatmak isteyip
Anlatamıyordum seni
Kimsesizlere…

Aydınlanıyordu sokaklar.
Aydınlanıyordu gece gözüme görünmeyen kaldırımlar
Beni güneş tutuyordu
Aydınlık batıyordu
Karanlık mazime….

Kaçıp gizliyordum kendimi
Metrekareye vurulmayacak kadar küçük
Dünyalara değişilmeyecek kadar büyük
Belki senin hiç bilmediğin
Görmediğin mahremime…

Duvarlarım çıkıyordu karşıma
Aşamıyordum kendimi…

Birgün hastalandı içimdeki deli.
Sokaklar çağırdı da çağırdı beni
Ama ben çıkamadım mahremimden
Geçemedim gecenin üzerinden…
Tam delirecekken
Vazgeçecekken bu soytarı düzenden
Kalemim geçti elime
Tozunu silip
Yeniden yerleştirdim dilime.

Gece henüz bakireydi
Şiir yazmayı öğrendiğimde,
Yani henüz saplamamıştım kalemi
Koynumda uyuyan geceye…

…

Sonra adresine ulaşmaya başladı
Sihirli sözlerim…
Ve sessizce ağlamayı öğrendi gözlerim.
Çünkü artık hiçbir acıda haykıramayacak kadar
Acımıştı bedenim…


Selim Seven

Kelkit 2009