.


Tuğçe kim? dedim
anam “kim olacak” dedi, Nazire’nin kızı
“-Nazire?”
“-her gün beni buraya getirip, bekleyip götüren Ankaralı”
..
“melek gibi insanlardı”


“-Ahh Ann Ankara?”
kazadan altı ay sonra gidebildim
evlerine yakın durakta beklemekti hedefim
erken olduğu için Gençlik Parkında eğleştim..
ıhlamur ağacı kapılmıştı, karşılarda bekledim


güle oynaya mutlu kızlar oğlanlar,
olur olmaz şakalarda gruplar,
olur olmaz şakalar kahkahalar
uzaktan uzağa gelip giden Nurcihanlar
biri bana doğru geliyor Nurcihanlı adımlar..


evet o.. yemin ederim o üstelik bana doğru geliyor
saçları rüzgarla oynaşıyor, neşeli gülümsüyor
koşup sarılacağım, dizlerim tutmuyor
ıhlamur altındaki ona, O ıhlamura yürüyor,
tokalaşmıyorlar, oturuyorlar


ne kadar geçti bilmem, ben öylece kaldım,
ertesi sabah erkende soluğu orada aldım
öğleyin geldiler, bu defa mor giymiş, kalakaldım
gülüm derdim ya yeşil, pembe giyerdi canım
başka renkler de yakışırmış ona, geç anladım


onlar gider gitmez işyerini aradım, “rapor” almış
“sözlüsü kazada ölmüş, kız aylarca hastanede” yatmış
“şimdilerde işyerindeki bir gençle nişanlanacak”mış
“talihsiz kız” “ölümlerden döndü” dualar almış,
“şükür” dedim.. benim gülüm yuva mı kuracakmış


onbeş yaşında Tuğçe kim
Nazire kim
Nurcihan Nerede
Kaza olalı onbeş yıl oldu
Aah ah Ankara