hüzün yağmurları gibisin
kurak toprağa yağar gibi
yaralı yüreğime düşersin
kimi neşe kimi kedersin
bazen üzer bazen de sevindirirsin

gül mevsiminde
güz gülleri gibisin
açmasıyla solması bir olan
ne seyeredilen ne de koklanan

kıyamam koparmaya dalından
batsa da dikenleri parmaklarıma
kanasa da ellerim
ödüldür sevgiliden der
basarım bağrıma incinmem

hüzünlerde verdin huzuru
kalbim her dem bağ bozumu
söylemeden son sözünü
bakarsan göreceksin bende ki özünü

sarsa da her yanımı hüzün
yine de gitmiyor gözlerimden yüzün
düşlerimde gerçeğim oldun
böylesine sevdim seni
anlamadın yar

ne olurdu bir kerecik
tutsaydın ellerimi ve baksaydın gözlerime
işte o zaman görecektin
bende ki seni ve sana olan sevgimi
dinlemedin
dalında boynu bükük gül gibi
bıraktın ve gittin
yoksun artık
ne gönül bahçemde
ne de evimde
mutlu musun yerinde..


Refik
18.06.2013
İstanbul