Elimdeki kalemin gözünden yaşlar damlar
Dilinden hiç düşmeyen,beş harf,iki hece
Bir ah eder zalimlerin başına taşlar yağar
Hayat diye inleyen garip bir kalemim var
Hayat der durur bana "yaz şu hayatı artık"
Ben hayatı yazmaktan ne anlarım be kalem
Yüreğimde cennetlerin cehennemi dururken
Ben hayatı anlatsam da beni kim anlar kalem
Kulaklar duymamaya and içmiş ve tıkanmış
Gözler bakmamayı marifet bilmiş kapanmış
Silikleşmiş cümleler, diller söylemez olmuş
Güzeli ve doğruyu...
Belki de yarını, yurdu
Hatta sonsuzluğu...
İnkar eder olmuşlar...
Hayat mı ?
Ben anlatsam da ellerim yazamaz kalem
Hala kanıyorlar ellerimdeki beyaz güller
Hala solgun gözlerimde yaşıyor karanlıklar
Hala kalbimde kelepçeleri var
Beni susmaya iten yüzü maskeli laflar
Ben Hayat’ı anlatsam ne olacak be kalem
Hayat zaten her gün öğretmiyor mu kendini?
Yazmıyor mu hikayesini güneşten ta geceye
Ağlatmıyor mu haksız yere
Güldürmüyor mu kör gözleri
Kara yüzleri
Sen Hayat’ı bu kadar ciddiye alma kalem
Bak hayat bir güzel geçiyor dalgasını
Öyle güzel oynuyor ki oyunlarını, sen bak !
Bak ta gör artık kalem!
Sen hiç yazma onu!
Yazma!
Ben de yazmayacağım onu!
Sus kalem!
Sus kalem!
Hayat duymasın bizi
Arkamızdan kocaman
Kahkahayla gülen O...