Rüzgar dalgalandı penceremde
İçimden kopan umudun parçası
Uçtu gitti bir yerlere...
Bir evin güneşe açılan bahçesine
Çiçek olmaya gitti belki de


Kuşlar çok anlatılır
Kuşlara inananlardanım bende
Çünkü onlar hiç korkmadılar kanat çırpmaktan
Ya insanlar
Baksana şu zavallılara
Nasıl da sevmekten korkup
Yürek açamıyorlar aşkın sonsuz semasına...



Çiçeklerden zambak mesela
Kirlenmeyen bir beyazlığın yoğunluğunda bile
Geceye karışabiliyor
Kim ne diyebilir
Deli bir zambağın
Yakamoza yükselip geceyi kollarına aldığında
Denize yayılan
Çiçek kokusuna
Kim burun tıkayabilir?



Benim sigara dumanımın
Odamı aşmayan sınırlarına
Kim kızabilir?
İçimde ki senden başka
Gelip aldığında elimden
Benden başka kim göz devirebilir....




Rüzgar yeniden dalgalandı penceremde
İçimden kopan umudun parçası geri döndü
Sigarayı yanlış yerde söndürdün!
Umudumun tam üzerinde....