Bir şiir devrilir içimden
uçurumdan kelimeleri
her noktası ayrı bir vurgun
hüzünler boğar arada,
karmaşık virgülleri



ezel’den gelen
akılla kalp çatışması bu
ne zaman başladı
ve ne zaman biter bilmem ama
hep kaybeden ben olurum



ondandır her sabah
pencereden izlerim Dünyayı
hep aynı yere çıkar uzayan yollar,

ah duvarsız mapus !
gökkübbe tavanı
buram buram toprak kokar yalnızlığım


yarılsa bulutlar
maviye boyasa da yüzünü
kendimi hep aynı yerde bulurum
kapanır birden pencereler
açık tek bir yer bile bulamam
nefesim daralır, boğulurum



oysa kucağında böyle değildi
bak şimdi sokak’ta yem verdiğim
güvercinler bile vefasız
yüzüme bile bakmaz oldu,
içmeden sarhoş oldum
şiir üstüne şiir içiyorum, ayyaş oldum


Ah annem !
sen varken böyle değildi
geceler neden bu kadar uzun !
uyanmak bile uyumaktan daha zor oldu

canım annem,
ben uyumaya başlarken
üstüme örttüğün yorganın,
sıcaklığını özledim

kucağınmı !
onu anlatmaya gücüm yok işte...




Umut ışık gibi gözlerimde
Süreyya’ya takıldı
yarenimdi hüzün kokan geceler
sabah olunca yine Dünyam yıkıldı ...





16.6.3013