Hayatı nasıl sevmeyelim ki..?
Hayatı sevmeyen bir tek canlı
düşünülebilir mi...?
Hayat, dünyaya gelmekle
ona saygı duyarak
ve severek yürünülmesi farz,
mecburi istikametimiz bizim..
ÖMÜR le sınırlandırılmış
zaman dilimi içinde...

Hayat, tanınsın, tadılsın,
değeri anlaşılsın diye
insana verilmiş ,
ilahi bir hediye...ki ;
o nu bize bahşeden’in
KENDİ SIFATI....!HAYAT...!
Öyle güzel, öyle değerli...
gel de sevme...!

Ölen ölür, ömrü olan HAYATA devam eder
ve hayat her şeye rağmen devam eder,.
hafızasına milyonlarca ömrü,
hayat hikayesini kaydederek....

Hayat herkesin ortaklığının olduğu
büyük bir şirketmiş gibi sanki.
Karda da zararda da ortaklık.

Çekilmez hale geldiyse, direkt ve endirekt olarak
birilerinin katkısı mutlaka var,
sonuçları da doğrudan ya da dolaylı
birilerini etkiliyor.
İyilik ve güzellik adına da
aynı şekilde işliyor çark...

Evet, hayatı daha yaşanılası hale getirecek olan,
hayat içindeki ömürler... Ömür sahipleri
nasıl yaşadıklarını yeniden gözden geçirmeli...


Kulağı kirişe kilitlenip ölümü bekleten korku,
melanet ve çirkef imparatorlukları inşa edip
HARCAMAK yerine,
üreten, paylaşan, dertle de sevinçle de
hem hal olunan,
Evinden ocağından, tezgahından,
sofrasından, secdesinden, çanından
, Köyünden, kentinden, kışlasından,
aşk hayır ve barış dalgaları yükselen
büyük ve kucaklayıcı
SEVGİ CUMHURİYETİ ile kıymetlendirmek ömrü.

Bilinmezlikleri olsa da hayatın
şu an durduğumuz noktadan bakarak
gelecek diye adlandırdığımız ZAMAN diliminde,
hayatı nasıl algılayıp yaşamaya çalıştığımız,
hayata sarılıp sahiplen’işimiz belirleyici olacaktır.
Sabır doğal refleks yani...
Hani çarşamba ile perşembe misali...


SELDA İYİEKMEKÇİ