Hayatı nasıl sevmeyelim ki? Bir düşün… Şu koca dünyada, nefes alıp da hayata sırtını dönen tek bir can bile yok! Dünyaya adım atmakla başlıyor aslında bu kutsal yolculuk; Mecbur değiliz belki ama, içimizde hissettiğimiz, kalpten gelen bir yön var bu yolda. Sonsuzluğu içimizde taşırken, yine de bir ömürle sınırlı görünmekte…

Hayat… Tanıyıp, tadına varmamız için bağışlanmış bize, Anlayalım, hakkını verelim diye… Yüce Yaradan’dan gelen bir hediye, bir nefes… Onun hayat sıfatının bizdeki yansıması, O’ndan bir iz. Öylesine kıymetli, öylesine özel ki… gel de sevme!

Ölen gider, ama hayat – her şeye rağmen – akmaya devam eder. Nice ömürleri, nice hikayeleri saklar belleğinde, Tarihin sessiz tanığıdır o… Hepimizin bir arada olduğu bir varlık gibi, Kârda da, zararda da payımız olan…

Hayat bazen ağır gelir omuzlara, çekilmez olur ya hani, O anlarda birilerinin izi, gölgesi vardır çoğu zaman. Kimi zaman doğrudan, kimi zaman dolaylı… Bu çark böyle döner; iyilikle de kötülükle de, Ve sonunda hepimiz etkileniriz, bir şekilde.

Ömür dediğimiz o kısa zaman var ya, hayatın içine serpilmiş. İşte o ömrü, yaşadığımız her anı gözden geçirmeli insan; Neyi nasıl yaşadığını, ne kadarını gerçekten yaşadığını… Çünkü hayatı daha yaşanılası kılacak olan, O ömrü değerle yoğuran bizleriz, ömür sahipleriyiz.

O korku var ya, kulağı ölümü bekler gibi kirişe dayayan, Kötülüğe, çirkefliğe köprü kuran o boş korku… Onun yerine gelin, el ele verelim, Üreten, paylaşan, dertte de sevinçte de omuz omuza, Evlerden, sofralardan, tezgahlardan yükselen, Sevgiyle yoğrulmuş bir Cumhuriyet kuralım.

Köylerden kentlere, dağlardan denizlere yayılan, Sevgiyle dolu, barışla yoğrulmuş bir ülke düşleyelim. Hayat bize sunulmuşsa, hakkını verelim, Ve bizden beklediği de bu değil mi zaten; O belirsiz yolda ilerlerken ona sımsıkı sarılmak…

Sabır da var, insanın doğasında… Bir günü diğerine bağlayan o ince iplik gibi. O yüzden, gelin, kıymet bilelim. Hayatımızı sevgiyle, değerle yoğuralım, kıymetlendirelim.


Selda İyiekmekci (Erdoğan)