vakit ikindiyi geçti
yatsıya bir dize var.

güneş kesiklerine
aldırmadan
yazıp çizer uslanmaz kalem
koşup
ateş böceklerinin peşinden

kıl payı kaçırdık yine
aktı gözyaşı
yatsı zamanı ellerim karanlıktı
bir mum düşledi.
vuruldu düştü kırmızı

açtı sandığı harami gece
vakit tez canlı.
beyaz sayfalara dökülen
karanfil kanı.

soğudu kalemim
dibinde eşinen güz
mısralarla yanansa
eski bir eylül
sararan yapraklara
artık siper olmuyor
göğsümüz

sararsa da unutmaz
yazan eller

sığınaklara saklanırdı
sözler
çalınıp hayyam’ın rubailerinden
ve hatırlanır elbet,
gem vurmuştu karaca oğlanın
ayrılık dizelerine bu kalem.

şu an titreşen
bir iki keman sesinde
radyoda ağlaşan şiirler
hücrelerime hükmeden
ve beyaz sayfalara devrilen
buz tutmuş işaretler
kıta aralarına serpilen

bu gece
zor olacak belli ki,
ağlayacak yeniden
el açıp mevlanaya,yunusa
yardım dilenecek,
gökkuşağı geçirip mısralara

bu kaçıncı gecedir kim bilir
saymadım
koynumdan çalınan baharları
gülseydi ağladığı kadar
şimdi deniz akardı gerdanımdan

ve her eğildiğimde
kar taneleri dökülmezdi
kirpik ucundan

şimdi yazsan ne olur, bir leyla
akan kelimeler acılı, dizeler yaşlı
kim bent olur ona

şimdi aslı körelten kalemleri
kim duyar dudağın feryadını

şimdi alev alev yanan şirin
kaleminde şairin

Blackless