savaş doğu seferinden döndü
ardında kamyonlardan bir ordu
kamyonlar künye taşıyordu




kan sevgisi


yine toprağa açlık, cana sevdayı boğdu
tükrüğünden göl doğdu bataklığın yurdu
tam dibinde bir cenin sert kabuğunda uyur

her biri susuz, ciğeri havasız daldı
üflediği rüzgârla her biri kendini yoldu
başka bir bahara karşıcı karlardaki buhur

aşka açmak varken,tozları yanan yelde
ah o mevsimsiz düşüş, yaz oldu ayaz elde
kanı kan mı, yürekteki yollar mı yur

kim bu kanı akıtan dağdan erciyes kadar
kan utançtan bin yıl geçmişe doğru kanar
ey şiir al al yüzümüz ağaracak duyur
.
.
.
.
bir de vahşi yan mı taşır her insan
dişin toprağı et, diş kökünün suyu kan




ölümün temsili resmi


ölüm ‘aslen doğuludur’
köylüm olur
ölür ucumuzdan
yoksul dedin mi
umarsız dedin mi ölür
bir de başını dikmeye gör

hem şalvarlı sarıklıdır
hem üniforma, fraklı

pörtlek gözlü ve şaşı ve kör
bedevî bir dağlı
dağı etinden yüzen rüzgâr
sarışın kürtlere aşık bir esmer

elleri yakamızda kravat sımsıkı
kapımızda maymuncuk parmakları

temsili resmini çizmeyin
ölüm bin bir suratlı
.
.
.
.
yaşamak incinir, tespih çeker gibi zikredilirse ölüm
bir kez anımsanmalı ve unutulmalı o, ecelin geldiği gün



ömer faruk hatipoğlu

(ateşi utandıran yangın, 2006, s: 39-40)