içimiz beyazlarsa , çevre miz yeşil olur



defnelerin dibine
baran yerine yangın
kökünü yakmayacak

dağların doruğuna
kar yerine kan
yamacına akmayacak




önce iç denizlerimiz kirlendi
kötü kentleşti
içimize kurduğumuz kentler
bakmayın toz kalkmadığına
önce içimizde başladı erozyon

orman aşkından tutuşanlar
yeşilden kibrit çıkardı
kâğıt incesi ciğerine annelerin
ormanı yakan da ağaç soyundan

aklımıza bastık patladı
düşüncemizdeki mayın
yüreğimiz cephanelik zaten

çiçeği kökünden sökerek sevdik
yar saçını okşamadı bir türlü
yumruktan açılmayan elimiz
dünya yörüngesinden çıksa da
cebimizden çıkamayan elimiz

böyle çekildi nehirlerimiz
toprak,harcı gibi tutan kökten
böyle koptu toz bulutu olarak
hava camdan mıdır, çizilir mi
böyle çatladı gökyüzü

kaç insan varsa o kadar doğa
o kadar dünyaydı kirlenen
.
.
.
.
.
.
defnelerin dibine
baran yerine yangın
kökünü yakmayacak

dağlardan kan
ovama akmayacak



ömer faruk hatipoğlu


(AUY, y.sanat, 2006)