Yalan söyle diyor
İçimde biri durmadan

Çizilen resimler
Öykümün son sayfasında mavi
Ve sah damarımdan yakındı
Bana gözleri.

Kayıverdiler ellerimden.
Yüreğimin
Mevsim atma dönemiydi.

Ezberimde
Sokaklara sığmayan hasret
Derin uykuya özlemli.

Sol yanıma gömülen
Yangınlara yamanan her an
Ve göğsümde koca kentin
Külleri var Kokan.

Kulağımı çınlatan
Asi rüzgârlarım uzaklardan
Soluksuz
Örttü gözlerim kendini
Bir kaldırım taşında sırılsıklam
Görmemek için kaybedişleri

Yalan söyle diyor
İçimde biri durmadan
İhtiyacı var.

Koklamak mümkün olsun
Sarı başakları
Ve yeniden yaksın güneş
Parmak uçlarımı

Hep sessizliğe mi bürünür derin yaralar
Ve hep gece mi ağlar
Karanlığın izdüşümlerindeki izler
Feryat figan

Utanıyor ellerim sırtlarından
Her geçen gün
Çoğalıyor üstünde mavi yollar.

Tenim ay ışığında yaprak yaprak
Artık bu limana sığmıyor kayıklar
Maytap yakılan geceler
Isıtmıyor ateşböcekleri kadar

Eksik bir haziran, ılık bir temmuz
Tütüyor burnumda
Sözlerime vururken ayaz
Bilmediğim bir şarkıda
Geçiyor adım
Gecenin de ardında

Blackless