Yaşama uyanan şehirler dinlenirken ölüm işlemeli döşeklerde
Gizli eller ateşledi fitilleri, koşarken çocuklar topun peşinden
Hangi öfkenin hesabıydı! Dikişinden ayrıldı nedensiz düğmeler
Anlamsız haykırışlarla kanatlandı ruhlar, ismi meçhul şehirlere
Parçalanmış ceset parçasıydı hayat, sığınırken şanslılar yaşama
Sağanak bir yağmurdu ölüm, ekranlarda son dakika haberleri!


Toprak acıkmış kahrını gizledi duadan, tortulu isyandı anlam
Çocuk yaralarını açıyordu adama; ‘düşmedim ki ben’ diyerek
Akrebin dilindeki zehirdi arka sokaklar, hicranın yüzü hep asıktı
Yaşamın çarkındaki nasırdı anlam, gökyüzü kanla yıkanırken
Vakitsiz gidişlerin iniltileri sustu, çözülürken dildeki travmalar
Kahpe tuzakların pimiydi çekilen, dildeki ağıt tanıdık bir replikti


Kendi coğrafyamızdan dışlanmış seslerle irkilirdi gölgelerimiz
Parsellenen coğrafyada misafirdik, paylaşılırken değerlerimiz
Üzeri ihanetle kapatılan oyunların galasındaki kör izleyicisiydik
Gölgeler uzaktan izlediler temsillerini, aczin kıyam/et elçileriydik
Kendi neslimize inkârdık, acının ucundaki çentik gibi kanıyorduk
Analar bebesini arıyordu telaşın arasında, o an biz dilsiz ölüydük!


Dilde can sağlığıydı hayat, gövdesine sığmayan c/andık musallada
Ölmek nedensiz hayıflanış, duygusuz insanların oyunu ah yaşamla
Hangi canı geri getirir özür! Ölümsüzü gösterebilir misin parmakla!
Yanıtsız sorulardan bıkmışız dostlar, yaşamak hüzünle körebe aslında
‘Ey ateşi bulan insanoğlu, neden yangını denizler söndürmez’! Anlatsana
‘Ey verdiğini alan Allah’, bu kadar cana sebep olanların kimliğini yırtsana!

Selahattin YETGİN