sen bilmezsin
aysız gecede bu dar patikalardan yürümeyi

gelincikleri papatyaları ezmeden
ayağın taşa takılmadan

arada bir nefeslenip çıkacaksın usul usul ...

dağlarda rüzgarlarla ıslık lisanıyla
viranelerde uğultu lehçesiyle konuşacaksın

bilmezsin
sen hiç delirmedin ki...

geceyle dost olacaksın
yalnızlığına ıssızlığınla sokulacaksın
gece seni saracak sen ona sımsıkı sarılacaksın

tende can gibi...

bilmezsin sokak lambalarının
cılız ışığını sırtlanıp gölgenle kavga eder gibi konuşmayı

gözlerin dolunca ağladın sanırsın
bilmezsin sen ağlamayı...

evlerin ışıkları sönüp perdeler çekilince
yalnızlığına sarılıp hıçkırarak ağlamak ne bilmezsin...

bilmezsin sen göz yaşından meze yapmayı
deniz fenerine yaslanıp şarap tadında sarhoş şarkılar söylemeyi

bilmezsin sevmeyi hiç sevmedin ki
kör bıçakla canın teninden yüzüldü mü
gözlerindeki çocuksu sevinçlere mil çekilip dağlandı mı

beklemeyi de bilmezsin
yol kenarında çaresiz taşlar gibi bir ömür taş kesip beklemedin ki...


Hasan ODABAŞI