Icimde koca bir deprem
Duslerimde dipsiz bir uçurum
Baktigimda bir caresizlik
Sessiz bir bekleyiş var sadece

Ellerim boşluğu yokluyor
Karanlığın içinde çabaliyor
Tutunmak için bir nedene
Ama çabalarım hep boşuna
Ne tutunmaya bir sebep
Ne yaşamaya bir neden

Hayaller kurmak yok artık
Yada yarın ne olacak diye düşünmeye
Sessiz bir bekleyiş sadece

Karanlığın en koyu yerinde
Sessizliğin can yakıcı yerinde
Ümitler binmiş son gemiye
Uzaklaşmakta aydınlık karanlığa doğru sessizce

Baktığımda bir çaresizlik var önümde
Güneşin ardından gözlerim ufukta takılı
Koca bir isyan var içimde
Aydınlığın bittiği yerde

Yeşil artık sarıya çalmakta
Mavi usulca karanlığa yaklaşmakta
Aydınlık usulca ufukta kaybolmakta
Usulca bir gidiş bu sadece

Yutkunurken boğazıma birşeyler takılıyor
Aldığım nefes ciğerlerimi sızlatıyor
Hayallerim bir bir yıkılıyor

Gördüklerime gülerken ağlıyorum sessizce
Yıkılan hayallerimin enkazında kayboluyorum sessizce
Ve yavaşça uzaklaşıyorum bu dünyadan

Düşncelerimin boşluğunu yaşıyorum
Hüzünlerim canlanıyor
Mutluluğum saklanıyor
Artık aramıyorum sevgi veya umut
Nasılsa bitiyor bu ömrüm