Ne diye bu zulüm
Oysaki yaşamak dururken güneşin ışıltılarında
Ufukta sabahyıldızını seyretmek varken
Tan vakti kızıllığının sarhoşluğunu yaşamak yerine
Ve tüm nebatatın güzelliğinde kaybolmak dururken
Biz karanlığa koşuyoruz
Güneşi dumanlara
Ufkun kızıllığını alevlere
Ve tüm renkleri siyaha bırakmışız
Anlamak mümkün değil
Ne diye bu zulüm
Annelerin sevgi dolu göz ışıltılarını aldık
Çocukların koşup oynadığı yeşili aldık
Ve o çocuk hayallerini söküp aldık ellerinden
Ve bir daha geri veremeyeceğiz o hayalleri
Koca bir kabus bırakıyoruz onlara
İyileşmeyecek derin yaralar
Sığamadık koca dünyaya
Halbuki bir çocuğun hayalinde yaşamayı
Bir çocuğun umuduyla yaşatmayı bilemedik
Düşünmedik
Geleceğimize bıraktığımız dünyayı
Çocuk hayallerini, yaşamlarını, yarınlarını
Korku duvarları ördük acımadan
O uçsuz bucaksız hayal dünyalarını kapattık
Yeşili, maviyi, hayali ve umudu gömdük
Artık değişmeli bu düzen
Paylaşmayı, yaşamayı öğrenmek gerek
Çocuklara hayallerini yaşatmak gerek
Siyahtan uzak
Aydınlık bir gelecek gerek
Çocuklar için değişim gerek...
25.02.2022 21:54