Cennet diye bir yer var uzaklarda
Geceleri şiir yazma ihtiyacı duymadığın
Sigara ardına sigara yakmadığın
Kan kırmızısı rengi sevenlerin barınmadığı...


yemyeşil mevsimlerin hiç sararmadığı
Açlıktan inleyen Çocukların
Çığlıkları, Bombalarla bastırılmadığı
Akreple yelkovanın, dalga geçer gibi
Kah birbiriyle yarışıp
Kah dipsiz bir kedere demir atmadığı ...



Duyarsan kızacaksın belki bana
Cennet bakışlım !
Ciğerime saplanan bakışlarından
daha da uzaklarda...
Belki pamuk ellerin ellerime hiç bir zaman
Değmeyecek kadar yasak değil
Hiç gelmeyecek olanı beklemeninde
tatlı oluyor acısı ama...


Kandırıyorum kendimi
Sen bana inanma
- Ben hep aynı yerde bekliyorum seni –


Ah yalancı yaşlı Dünya
Daha çocukken gönül bahçeme
ansızın bombalar düşürdün ya
Ergenlik çağımın arifesinde
Üzerime çullandığın günden beri
Hiç sana ait hissetmedim Kendimi ..



Hani ..
Hani iki meşhur tren vardır
O malum canlıların baktığı
Bir de son anda kaçırılan
Albumlerdeki bir hüzünlü bir neşeli
Kısa yaşantımızın özeti gibi
Ama öyle dertler var ki
Kimseler bahsetmez ondan
Bir sonraki yolculuk için üstelik geçerli
Suçu günahı olmadığı halde
Yırtılıp atılan bilet gibi...



Sen yine hiç durma dön bensiz
Bende senin biletini kestim
İsrafilin surunu beklemekteyim ...


“ Çok acımasızsın Hayat ! seninde surun üflenecek bir gün “