18
Yorum
31
Beğeni
0,0
Puan
1940
Okunma

Gün büyüdü büyüdü kendi boyunu aştı
Uzayan kollarından biri Ay’a dokundu
Hoş geldin dedi Ay, gün buzdağına ulaştı
Adetten karşılama mimiklerinde dondu
Bir anda tebessümü yutağına dolaştı
Seheri bekliyorken gece epey uzundu
Donmak istemiyordu zira sona yaklaştı.
Kıyamet gibi insan kaynıyordu batından
Mahşer yeri sanıp da öyle durup kalmıştı
Toprak fışkırıyordu topuğunun altından
O koskoca meydanda mahlukat ufalmıştı.
Her gece bir kâbusun peşine takılınca
Karabasan çöküyor besbelliki bedene
Şüphesiz, görünüyor uzaktan bakılınca
Kalkmayı düşünme Gün, bacağın taştan gene
Bilirsin sesin çıkmaz üstüne yük kalınca
Aynı anı yaşama, topyekûn baştan gene
Acelen ne, gidersin karanlık dağılınca.
8 Mayıs 2013 / NÜS