Ben henüz iki yaşındayım

Önce Rabbin sonra bu kadın senin koruyucun demişlerdi
Anne demesini daha yeni öğrenmiştim ki
Ortalarda yok bu günlerde
Oysa ki ne çok özledim O ’ nu
Hele hele o kokusunu


Ben altı çocuktan en büyüğü
Daha on iki yaşındayım
Ama artık beş çocuğun başındayım

Anneler günü geliyor

Umutsuzum ama belki diyorum

Belki
Bizim annemiz de gelir

’’ Bir adamla kaçıp gitmiş dediler ’’

Ama O adamı çocuklarından daha fazla sevmiyordur

Diye ümit ediyorum

Desem de

Babam ’’ bu ikinci hatası ’’
’’ Dönemez artık geri ’’ derken duydum Özlem Halam ’ a

’’ Bizi yetimhaneye verme hala ! ’’ diye eteklerine sarılıyoruz halamın

Önce öyle düşündüler

Sonra kıyamadılar hiçbirimize
Beraber yaşayacakmışız artık halamlarla

O hiç evlenmemiş
Çocuğuda yok

Ama geceleri onun koynunda yatmak için yarışıyoruz kardeşlerimle
Annemiz hiç bizi almazdı koynuna

Anneler günü geldiğinde
Yine gelmezse annemiz

Özlem Halamıza ’’ ANNE ’’ diyeceğiz

Doğurmak değil zanaat
İnsan olmakmış annelik

bunu çok iyi anladık



’’ Özlem anne sen hiç bırakma bizi !

Söz annemizi artık hiç ama hiç

özlemeyeceğiz ... ’’