tam da
işler yoluna giriyor
derken,
bir gün;
tesadüfen şahit olduğumuz
hırsızlık,
yaralama ve
cinayetin
suçlusu olarak lanse edilmişiz,
arkadaşlarımız
selamı kesmiş
komşularımız muhbirlik etmiş
öz kardeşlerimiz pusu kurmuş,
yaylım ateşine hazır,
makineli tüfeklerle
gidip kendiliğimizden teslim olmuşuz
nezarete atılmışız
korkutulmuşuz
üstelik
serseri bir kurşuna isabet etmişiz
cabadan yediğimiz onca dayak
yanımıza kâr kalmış
isnat edilmeyen suçları bile
kabullenmişiz
altı ay sonra başlamış mahkememiz
ne savcı,
ne hakim,
ne avukat
masumluğumuza inanmamış
zaten her davalı söze
“-ben masumum hakim bey”
diye başlarmış,
o gün,
o saatte,
orada
ne işimiz varmış……
yine de
“dünyamızda ne işin vardı”
denilmediğine
şükretmişiz
Türk Ceza Kununu’nun
bilmem kaçıncı maddesine göre
idamlıkmışız









dışarıdakilerce,
asıl suçlularca
mazlumlarca
hatta
yakınlarımızca,
akranlarımızca,
aynı suçlardan hapis yatmışlarca
ve hasretiyle yandıkları en yakınlarınca
bize ahlakı,
erdemi,
dürüstlüğü,
adaleti,
iyi insan olmayı,
salih kulluğu telkin edenlerce
ne eksikliğimizin farkına varılmış,
ne adaletin tecellesine aldıranımız
ne mahkememiz kollanmış
ne davacılar gerçeğin peşinde
ne hüküm verecekler
suçsuz yere hapse atılmışımızın
bütün şahitler kaçışmış
görenolmamış..
duyan olmamış
ifademiz alınmamış,
söylediklerimiz tutanaklara geçmemiş
ne birinin vicdanı sızlamış
ne başka birinin endişesi varmış
haktan-adaletten yana
neymiş gaspa uğrayanların,
bizimle alıp-veremediği
çözememişiz
anlayamamışız,
yalnız
çaresiz
asılı kalmışız…