Aşkın şehre yalınayak süzüldüğü vakitlerde
Yorgun bir sevdayı yolcu ediyordu yüreğin..

Hep bir virgülle noktalanıyordu sözlerin
Yapışkan bir can yanmasıyla
Kalbini bağlayıp paslı mengeneye sıkmak istiyordun
Parçalarcasına

Günlerine yamanan yıldızlara da aldırmıyordun
Küskün madenciler deşiyordu çünkü beynini
Lavlar can evinde sürgündeydi
Ama nasıl da gidilesiydi yollar
Oysa kalleşti adımların
Uzandığın dağlar çok ötedeydi

Yine de
Hiç kimseden öğrenemezdin
Sancılara umut giydirmeyi
Sonu dipsiz beklemeyi
Ağlar adım gülmeyi
Ve hiç kimse öğretemezdi sana biliyorsun
Böylesine derin böylesine keskin
Aşk denilen o kelimeyi

Artık bütün olanları yaşanmamış farzediyordun
O sana daha yeni gelmişti halbuki
Sen gidiyordun

Şimdi bir ok işaretidir dilin
Gösteren şimdiden gerisini
Ya da bir yanılgı kadar ilerisini
Resim ortada
Sen getir gerisini..