Öyle zamansız oldu ki gidişin,
Akreple yelkovan oturdu içime.
Dere tepe hiç düz gitmedi,
Zamanın suları akmadı içimde.
Kesildi kalp bağı bir çocuğun,
Acıdan ölerek uyandı.
Rol verdiler hayaller tiyatrosundan,
Hayalle karışık gerçekler yağdı üstüne..

Demir atmış gemileri izledi limanda,
Güneş tepeden tırnağa yakıyordu bedenini.
Bir umut ısmarlıyordu kendine gökyüzünden,
Gözleri kaçışa meyilli bir intiharı gerçekleştiriyordu.
Bir kaçıştı belki gerçeklerden;
Maviliklerin üstünde yolculuk yapmak..

Elini soğuk cebine götürdü,
Bir sigara çıkarttı paketinden;
Aşkı yakıp, ayrılığı küllendirmek adına.
Kim bilir şimdi kaç kişi daha sigarasını yakmaya çalışıyor,
Onca yanmışlığın ardından..

Aşkın yemini(ni) sapladı alnına,
Dudaklarında hüzünlü bir veda;
Elveda aşk! El’veda..
Şimdi son bir vefa sorusu kaldı ondan
Tüm aşikar sanatlara..
Aşka kaç kez aşık olabilir bir aşık?
Ve aşktan vazgeçince biter mi aşk?

Alican Yıldırım / Aşk Herkese Mi Vefa(sız)dır?