Gerçekleri kabullenememe gibi huylarım var,
Kabul etsem dokunacaklar sanki.
Ruhumda bıçak kesitleri olacak,
Bir parça ekmek tıkanacak boğazımda.
Ne gerçek sevgiler, ne gerçekler,
Hem kendi içimde hem dış dünyada sahteler.
Sahtelik sadece biz insanlara özel.
Kabullenmeyiş Yaradan’dan bize ince bir armağan,
Yaşamla ölüm arasındaki ince bir çizgi.
İçimdeki güdüleri en ters açıdan dürtüyor,
Gözlerime derin perdeler iniyor derimden.
Masum bir çocuk gibi hayallere dalıyorum,
Her hayal gerçekleri görmekle son buluyor.
Biraz gerçeküstü düşündüğümden mi bu?
Yoksa hiç hayal kurmamak gerektiğinden mi?
Büyüdükçe keyfi azalıyor hayallerimin,
Dış dünya somut kavramları tutuşturuyor eteklerime.
İyilik artık gerimde kalıyor,
Yapmamaya zorlanıyorum herkes tarafından.
Mantığım ve kalbimin iç hatlarında sürükleniyorum,
Dış hatlarımda ki yolcular hep gidiyor.
Kime inansam, kime kansam, kime kanasam,
Herkes gider mi? Sorusuna takılıp kalıyorum.
Yaşama olan isteğim kaçıyor uykularımda bile,
Beynim denizlere fırtınalanmış bir sandal oluveriyor.
Kaybolmamak için, kaybetmemek için kendimi,
Savaşıyorum hırçın dünya sularıyla.
Bazen bırakasım geliyor kendimi,
Sonra geride kalanları düşünmek zorunda kalıyorum.
Pes etmek yok çıkacağım bu puslu kıtalardan diyorum,
Hırslanıyorum tüm insanoğluna.
Nefretle doluyor içim, herkesleşiyorum.
Bu sefer ben herkes değilim diye bir ses sarıyor kalbimi,
Özüme dönme arzusuyla doluyorum.
Birileri bunu da mahvedecek,
Ettiği yere kadar giderim ya da güçlü dururum.
Güçlü tarafım ağır basıyor ve dik durmaya çalışıyorum,
Kamburlarımı saklıyorum herkesten.
Oysa Nazım’ın dediği gibi yaşayabilse keşke herkes, bende;
"Yaşamak tek ve hür ve bir orman gibi kardeşcesine."
Herkes kendi içindeki kardeşe düşman,
Etrafına öfkeli, kendine kızgın.
Başarmak için bir çaba yok,
Beklentiler hep tavan yapmış.
Karşılanmayınca anında kalleşlenmiş insanlar.
Leke vurmuşlar tüm suretlere,
U lan diyorum hepimiz bir parça insanız.
Sonra da ne güzel demiş Asaf diyorum;
"İnsan olamıyorsunuz demedim, değilsiniz dedim." diye...
Meğer ne haklılarmış.
Şimdi hepsi birer birer gitti.
İnsan biraz olsun akıllansın, büyüsün,
Keder herkeste var insanoğlu.
Biz bu hayatta var oldukça,
Tüm iyilikler ve kötülükler de bizimle var olacak.
Beyoğlu’nda dünyaya gelmiş bir parça insanım işte bende,
Sizin gibi kendi içinde, dışarıyla yaşam mücadelesi veren.
Geçit vermeyin içinize, yüreğinizin sizinle olduğu kadar yaşarsınız.
Yaradan’ın armağanına sahip çıkın,
O ince çizginizi bozmayın, bozdurmayın.
Benim dengemi bozmayınız...

Alican Yıldırım / Makrolaşmış İnsan Mikrosu