Ben en çok seni bekledim
En çok seni sevdim
Yalnızca seni özledim
Ve en çok sen gelmedin bana
Kelimeler yetmezken seni anlatmaya
Sayfalarca seni yazdım beyaz kağıda
Yüreğimden kalemime döktüğüm özlemlerimde boğulurken ben
Senin yokluğunu buruşturup çöpe attığım gecelerimde
Her defasında yüreğime hançer sapladım
Oluk oluk kanarken düşlerimin mutsuzluğundan ben
Sensiz kaldığım gecelerin düşlerinden düştüm
Ben en çok seni bekledim
En çok senin için yaşadım
Sen yokken bile
Ben en çok seninle yaşlandım
Yar’alarım sevişirken mezar taşlarıyla
İntiharı taşıyan anbulansın siren sesleriyle yankılanıyordu yokluğun
Hangi hayalin içinde yaşadığımı bile bilmiyodum ben
Hangi caddenin ortasında,
Mutluluğumun üzerimden geçtiğini bile bilmiyordum ben
Ve hangi yokluğunun gecesinde
Seni ne çok beklediğimi
Sönen yıldızların tanık olduğu yalnızlığımda
Gel ne olursun diye yalvardığım
Yelkensiz bir teknenin öksüz kalışına
Limansız bir deniz annelik yaparken
Ben en çok seni bekledim
En çok seni özledim
Ve en çok seni sevdim
Gecenin karanlığına astığım yüreğim volta atarken
Sensizliğin hırçın dalgalarına barikat kuruyordum
Örtüsü olmayan yatağımın
Buz gibi tenine sarılırken ben
Odamın sıvasız duvarına astığım çerçevenin
Başucuna azraili otuttururken
Ömrümün senli saatlerini
Ölümsüzleştirdim ben
Ve seni sığdıramadığım yaşamımda
Boğazımda düğümlenen ’’seni seviyorum’’ hıçkırıları arasında
Perdesi alevli penceremin boşluğundan bakarken ben
Gözlerim intiharı taşıyan özlemlerimle
Ben en çok seni bekledim
En çok seni özledim
Ve en çok seni sevdim
Sen yoktun

İbrahim DALKILIÇ (28/04/2013 //23 //45 )