ben bu pencereyi örttüğümde akşamüzeriydi
babası gelmişti güneşin dağa gitmişti


komşu komşunun külüne muhtaçkenki halimdi
koyu kül rengi mostrasına atıldığım atarsokaklar


dağlara çıkmayı düşleyen bi şehir kuşuydum
teleklerim kırışmazdı yağmurdan güneşe değmeyle
kim arasa bulurdu kuyruğumla kesitiğim bulut izinden
ama en çok sesimden tanırdı itiş kakış nefes nefesimden


kalbim
kısacık hayatımın dülgeri
bastım işte bağrıma seversin sen kırkikindileri
duru su birikintileri
çamur iniltileri


şuncacık yüreğimin içinden geçmese geçmez diyorum
filan istasyondan kalkıp falan istasyona varacak
işleyen demirin ışıldayan sesi

annemi seviyorum
tirenleri de seviyorum
annemin tirenleri sevmemesini
maharetle makas değiştirmesine bağlıyorum
bi de baca tiryakisi oluşuna
göya içine çekmiyormuş mereti o da


yüzükoyun uzanmışım kelime darlığım var
hep de akşamaltı nüksediyor parmaklarıma bıçak gibi saplanan sancı
kitap mitap kar etmiyor

bir bir kapatıp atıyorum takvimden günün adını
kocakarı soğuklarını
cemreleri düşürüyorum
toprağa tohumları
koyunları kuzuluyorum
sayıyorum sayıyorum
bağlıyorum gecenin başını iğirdiğim iplikle


karpuz kabuğuna aldırıp denize girme
kanıp zırzırböceklerine geceyi bölme
günebakanların hepsi saf aldanıp güne yüzünü dönme
su balıkların
gök kuşların


insan korkmaz güneşin düşürdüğü gölgelerden
bi de korkmaz babası yanındayken akşam ezanından sonra
elleriyle tahta duvara indirdiği kurt izinden