akşam ağlarını ördü
yoluna kederin
neye uzanayım diye sorarken
kendi kendime
uzak ama berrak
gülümsemeler uğrağına çakılı
yaşam güdüsü oldu
ağrılı yokluğun
direncine serüvenimin...

saklı anılarla ağır sarhoş
dilsiz koşturmalarla peşin suçlu
uykusuzluğum
sanırsın az yaşadım
birlikte deniz gözlemeyi
pazartesilere...

iş kavgası teriyle öpüp
şaş kararsızlığını
aşkını hayata alıştırıyorum
ekmeğe
halk otobüslerine
sokağın eli değmemiş
adımlarının saflığını bozuyorum...

bana gelmesen de yalan gitme
gün alalarında yalnız bana mı
bu inatçı sessizlik
sessizliğe yardımcı
uzak ama sıcak
sesler yalımına mı
özlem yorgunluğunun...

gelmesen de düşsüz gitme
karışsın ilk güzümün tadı
son hevesiyle üşümelerimin
ve ortasında
yalnız gidişin kalsın diye
küskünlüğümün
sakınıyorum yalnızlığımı
kendimden bile...


kağan işçen...