Kerpeten kıskacında yüreğin, ne yazık!
Ha sıktı, ha sıkacak!
Bir tende can suyun, bir bende.
Ha çıktı, ha çıkacak!
Acını paylaşıyorum.
Ancak!
Aynı kerpeten ağzında yüreğim,
Bıraksan kanayacak.

Bir parmak ucu duyarlığında,
Beni kanayan kılcal damarlarının seline salıp,
Sol yanında açtım ilk yardım ellerimi,
Lokman’ın efsunununa sardım yar kederini.

Başımın sıcaklığını taşır hala sol yamacın
Bilirim,
Emanetim,
Şahadet parmağınla perçinler sevdamı,
Dokundukça her tanesine andacın.

Var say!
Ellerin ellerimde.
Var say!
Gözlerim sevi çiseler çimenlerine,
Var say!
Bin kez ölsem de bedenimde,
Yine de!
Iramam yar, senden bir santim öte.

Ne çok yerleşmişsin yüreğime,
Misafirliğin bile yok.
Kıvrılmak istedim bir köşeye!
Senden gayrısına yer yok.
Bana bile!

Sevda gömüdür yüreğinde
Sevdiğin duyguları kıskacında kor ateştir
Ne yapacaksın yaşamın şekli odur
Her yürekte sol yanın acısı vardır
Sevdiğine olan bağlılığın harikadır
Kimsenin yorulmadığı kadar yoruldun
Kimsenin sevemediğin kadar sevdin

Nermin Hanım ,gül kokan kaleminizi kutlarım,sevgi ve selamlarımla...