İftira...
İftira...
Yalan dolan...
Fakat iftiranın acısı değil beni öldüren.
Beni öldüren; uğruna canımı koyduğum canımıniçimin buna inanması.
Başımı yaslamak istediğim yüreğin sözleridir beni bitiren, beni yok eden...

Allah’ım!
Allah’ım bütün yaşama hevesimi elimden alarak attı bana iftirayı.
Gözlerinde hayat bulduğum canımıniçini buna inandırarak attı bana iftirayı.
Ablasının ağzından o çıkanlar; benim suçum değil hep yalan bunlar!
Dinlemedi Allah’ım.
Ağzımdan çıkmayan lafları; söyledi diyerek attı bana iftirayı.

Düştüm ki bir sevda yangınına; sevdiğim kız bile demedi;
"Ben kendi ağzından duymadım, inanmıyorum abla" diye.
Kumpasları, oyunları, alavere dalavereleri taa aşkımızın içine sokarak attı bana iftirayı...

Yemin etmiş taa 3 sene önce ablası bizi ayırmaya,
Biz ne kadar mutlu olduysak sarıldı fitneye fesada...
Sen kimle dans ediyorsun dedi bana.

Canımıniçinin sözleri kor oldu yüreğime...

Hiç akla gelmeyecek laflarla damarıma basarak attı bana iftirayı.
Allah’ım bana iftira eden ablası
Ne şerefimi bıraktı, ne haysiyetimi.
Ne dinimi bıraktı ne anamı, bacımı, babamı.
Ne sevdiğime inandı ne Allah’ıma.
Benim sözlerimin hiç birisini dinlemedi.
Karmakarış edip konuştuğumuz lafları; canımıniçine değiştirip diyerek attı bana iftirayı...

Elimden alındı sevdiğim.
Dilim dilim oldu parçalandı içim.
Parçalanan yerlere tuzu biberi ekerek inanmadı bana canımıniçim.

Kalbim söküldü gidişiyle.
Şu duvarlar, şu tavan, şu pencere, kapı konuşsa gelse de dile.
Doğruyu görsün diye yalvardım Allah’ıma gün gece;
Bir ayrılık şiiri yazarak verdi cevabını canımıniçim bana.

Ağza alınmayacak sözlerle zorladı ablası sabrımı.
Sevdiğim de bana değil, ona inandı asıl bu yaktı içimi.
Ağzımdan çıkaranaca küfürü sınadı ablası sabrımı.

Allah’ım şahit ki;
"O beni çok seviyor, ben de onu çok seviyorum. Ayırma bizi abla!" dedim.
İnanmıyorum dedi.
Allah’ım senin şahitliğine bile inanmadı ablası.
Dediklerinin hepsi yalan dedikçe attı kahkahayı.
Bugün olmazsa bir daha ki sefere ayıracam diyerek attı kahkahayı.

Kiminle istiyorsan her iftiranı kardeşinin yanında seninle yüzleşirim dedim.
"Hadi ordan." dedi.
Sizi ayırınca mutluluktan göbek atacam dedi.
Ben etme bunu bize dedikçe, kahkahayı yüzüme atarak zorladı benim sabrımı.

Allah’ım yaşamak hevesim kalmadı daha.
Arasın ya da gelsin diye çok yalvardım dün gece Allah’a.
Ablasının benim demediğim lafları demişim gibi kızıp da bana, şiir yazarak verdi canımıniçim cevabımı.
Beni hiç dinlemediler.
Canımıniçim ablasına inanıpta anama bile neler demiş neler...
Daha söz yüzüğümüzde olan çocuklarımızın boğazından sıkarak attı bana iftirayı.

Ablası anama laf edince çıldırdım daha.
Ne dersen, söylersen kabulüm diye bağırdım suratına.
Dünyadaki her kötülüğün başı bile benim dedim.
Canımıniçinden ayırarak attı bana bu iftirayı...

Ben artık anlatamam kendimi.
Yitirdim her şeye olan inancımı.
Velhasıl kadınıma verdiğim sözleri çalarak attı bana bu iftirayı...

Allah’ım!
Allah’ım yaşamam ben artık daha.
Ya da duramam evimde ocağımda.
Taa ki yarın yani çarşamba akşam tam 5’e kadar olan zamana;
Gelmez ise canımıniçim benim evime yanıma
Ya kaçar giderim evimden uzaklara ya da kıyarım canıma...