Bugün ırmak kenarında tesadüfen gördüm onu.
Arkadaşları vardı yanında gülüyordu.
Takip etmek istedim ve peşlerinden gittim yol boyu.
Gezi yolunda gezdiler, fotoğraf çekindiler, güldüler, eğlendiler.
Bir ara yağmur yağdı ırmak kenarındaki köprünün altına girdiler.
Sonra yağmur dindi yürüdüler, bir kaç mağazada elbise baktılar.
Oradan festivale gittiler, çocuklar gibi eğlendiler.
Hayatından ben kopmamışım gibi güldü, eğlendi, coştu, çok mutlu görünüyordu.
Çoktan unutmuş beni ve hiç bişey olmamış gibi devam etmiş hayatına.
Ben de her gün onların evin karşısındaki mezarlıktan onların penceresine bakıyordum.
Bu aşkın enayisi de benmişim bugün onu anladım.
Ama bugün onu bu halde gördüğüm iyi oldu.
Gözlerimi açtı, aklım başıma geldi.
Artık onunla ilgili hiç bişey kalmadı bende.
Bugün onu öyle gördüm ya yemin ederim içimde hiç bişey kalmadı.
Ben kendi kendimi yemişim bitirmişim.
O çoktan unutmuş da gülüyo oynuyo bile.
Ne deyim böyle bilmezdim onu.
Dilerim Allah’tan gülen yüzü gülmez olsun.
Ne kadar felaket varsa, acı varsa hepsini görsün yaşasın.
Artık onu ne beklerim evlerinin karşısında ne de onun için bişeyler yazarım.
Ne de aklımda kalbimde artık ona yer var.
Dilerim Allah’tan ne kadar acı varsa bu dünyada hepsini görür.