Bir gün anlayacaksın beni.
Ama o gün ben olmayacağım.
Belki bulmaya çalışacaksın.
Ve ağlayacaksın.
Ama ben olmayacağım.
Sevgimi de arayacaksın başka gönüllerde.
Sıcaklığımı aradığın gibi tenlerde.
Onu da bulamayacaksın.
Ben sevgim için ağladım.
Sense beni anlamadığın için ağlayacaksın.
Ara yinede beni sor etrafa.
Belki mezarımı bulursun.
İşte o zaman başlayacak pişmanlığın.
Tekrar gözyaşların akmaya başlayacak.
Keşke diyeceksin.
Yüreğinde ki sızıdan.
Ama faydası olmayacak.
Ben sevgime belki diye sarılmıştım.
Sense keşke diye sarılacaksın mezar taşına.
O gece bırakıp gittiğin için.
Etrafını saran sessizlikte boğulacaksın.
Benim yalnızlıkta boğulduğum gibi.
Şimdi bunları okuyorsan eğer;
Hoş geldin karanlıklar dünyasına.
Acılarla yaşamaya alışmalısın.
Gözyaşlarını yüreğine akıtmaya da.
Yatağa uzandığında anlayacaksın soğuğu.
Etrafını sardığında karanlık ve yalnızlığı da.
Gözlerinin içine bakacak birini arayacaksın.
Ama kimse olmayacak yanında.
Kimse güldüremeyecek yüzünü.
Simalar gülerken yanında;
Derin düşüncelerle yalnızlığı yaşayacaksın.
Aldığın her nefesle ızdırabı da.
Bir gün anlayacaksın beni.
Ama o gün ben olmayacağım.
İçinden geçirdiğin keşke anlamsız şimdi.
Bırakma beni dediğimde;
Arkanı dönüp gittiğin gibi anlamsız.
Ben belki diye beklemiştim bir zamanlar.
Geceler boyunca gözyaşı dökmüştüm.
Sense keşke diyerek bekleyeceksin ölümü.
Zamanla kalbime yenik düştüm.
Her gece yarısı hüzünler sardığında etrafımı.
Her yağmur yağdığında,
Her doğan güneşle.
Her sonbahar akşamında,
Ve ilkbaharda yeşerirken doğa;
Yaşadım acıların tekrarını.
Eğer bunları okuyorsan şimdi;
Hoş geldin karanlıklar dünyasına.