14
Yorum
15
Beğeni
5,0
Puan
1168
Okunma
gölgeleri kirli insanlardan uzak kalma umuduyla..
bağışladı kendini çocuk yüzüne
’beni büyüt’ dedi.
’senden çalınmış bedeninde..’
onun adı
ö l ü m
başının içine yıkılan koca bir dağın
kum zerrelerini avuçlarken
hep irkilmesine neden oldu o ses
’uyanık kal!
beni ancak bu şekil sevebilirsin.’
’annemin koynu üşümüş
ve
ben gitmeliyim.’
dedi
çocuk.
ya masal ya kabus arası
ya siyah ya beyaz üzeri
ya çocuk kalmalı..ya ölümü büyütmeli!..
en son başı okşandığında tecavüzdü tüm gerçeği..
kafes arasından kaçırdı
doğduğundan bu yana beslediği
beyaz güvercinleri
sonra..
sonra bir sabah
yaşanan gerçekte
’git’ zaman olacaktı.
yer/yüzü çatlamışken
kim çalmıştı serçe parmağını?
çekilen azap, gevezeliğe engel
sustu..sustu..sustu..
ölümü büyütürken kendi hala çocuktu..
5.0
100% (18)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
