Kaç mevsim soldu gurur fırtınasında
Yürek acıların dergahı olurken
Senin gönül bağında papatyalar
Benim ise zakkumlar açtı
Hayat zaman darağacında idam edildi
Biz birbirimizi beklerken

Şimdi kanayan iki yürek
Gülmeyi unutmuş iki çift göz
Kabusların sardığı uykusuz geceler
Güneşin küstüğü aymayan sabahlar
Gururun ezip geçtiği mimozalar olduk

Dilimde senli sevda türküleri
Gözyaşlarımdan solmuş resmin
Ve bana karaladığını şiirlerin
Sensizliğimde beni avutur olmuş
Birde seni düşündüğümde
Dudak kıvrımlarıma bulaşan gülümsemem

Sen ise kıvranır olmuşsun
Geleceğinde bulamamışsın
Geçmişte bende fazlasıyla olan sevgiyi
Sevda diye koşar olmuşsun
Her tatlı görünen ağılı dilin peşi sıra

Bir mevsim daha soluyor görüyor musun
Yüreğim yangın yeri olmuş
Yeşeren dallar dokunuşumla kuruyor
İçimdeki çocuk onu hiç sorma
Senin gidişinle küskün hep uyuyor

Bensizlikde bedenin sarmış bir dert
Derman aramazmışsın tabipler de
İçin için kanarmış solunda yaran
Dönüş yollarına engel olurmuş dağlar
Yönünü yitirmişsin vefasızlık ormanında

Ben ise
Ağlarım gündüz gece usanmadan
Sana yol olsun göz yaşı nehirlerim
Seni taşısın sevda salim diye
Yetiş gayrı sevdiğim yetiş
Bu sevda bu can bu bedeni terk etmeden yetiş….