de!
emme ben de hani, o ğünnerde
beyaz laylom sıkma,
ütülü pantul-iskarpin
bobalı o(ğ)lannarda yok valla o fors
saşlar arkaya daralı
ıldır ıldır
teneke gutudan “grem” filen sürünüyon
kokular demişsin cabası
görün beni bii(hh)

poçucu Yedidağ Çiçekcisinin•
en birinci müşderisiyin
zati bedafadan önşe bi beni
başdan aşşa fısfıslardı
“bu hu koku”
“bu şu”
“bunun bahasına eremen”
sen bunu alma
ben sana böğünnük bi eyinnig edeyin
evelallah zati ombeş gün geder
bu benden” falan filan
aslı mı var,
yoo!
deyuslug, emme..
elden ne geli.
ipin ucunu vermişiyiz puştun eline
gözlerimi okuyoru ku
ben neydip edecen alacan
köye gelen başka kokucu mu var
helbet yok

Allah var ya… insanın canı da
ille onu o “bahalı” dediğini isdeyo
hani “bahasına eremen ” dedi ya
ahdım kalıyo
neydip edip ben de illem onu sürünecen
biri ötekinden neye efdal dutuluyo
bildiğimizden mi
valla deği(l)..
bahası,
ver bakalım bi “garakedi”
olmadı “arap garısı”


üçün beşin gözüne bakmayoz gari..
hele bi de paramız varısa
yandı gülüm keten havla
bu yaşda altın akça birikdircek de(ği)liz ya
o öyle deyincekleyin,

en birinci müşderisi oldum.. Yedidağ Çiçekçisinin
Yedidağ Çiçekçisinin garakedi’sinin..
bana hususi..
garakedinin tek müşderisi benin ya
fiyet aramızda,
bana yarı pahasına deği(l)..
tenziline
o öyle deyinşe valla olmaz deyip
üş-beş de ben sıkışdırıyon
“valla olmaz hakkımı halal etmen”
“hu çocuk
…
izbar etme asdanım yauuu”
onun dediğine aldımıyın heş
basıyon dabannarı eve
sürünüyon bol bol..
bayıyor ortalığı”.

hinci hinci düşünüyon da
Yedidağ Çiçekçisinin ellehem
herkeşe aynını deyodu.. öyle ya
çetelesini dutan mı var
kimin hankı kokuyu sürdüğünü bilen mi var
neyise, gısa kese(yim)n
aydın havası ossun.