el ayak çekildi günden
ben elini eteğini öpüyorum şiirin
hayatlar eksiliyor kaldırımlarda
kimbilir kaç odada umutlar boğazlanıyor
televizyon başında
benimse ne zamanım ne mekanım var
sadece ömürden üstün sevgim
bıraktığım kış yatakları gibi
sıcacık özlemim...

sızım zamansız zamanım sızılı
öğlen sıcağına kalan uykulardan kalma
bir kabustan uyanma sıkıntılarımdan
geleceğim umudumu dışlayan gülüşüne
beni çamurlu eski sokaklarıma bıraktığını
kimseye söylemeyeceğim...
yine de kızar mısın gebeliğime
kirpiklerini kısıp gülüşüne
kız...

sokaklarım korur
kendime sessizliğimi
evlere küs bu uyanmakta yoksan yoksun
tutup içimde kalan ağlamayı
gün yüzüne sermeyeceğim
kıyamam yokluğunla bütünleşen hüzne bile
bir böyle yalnız yeter yeryüzüne
göze alamam ikinci yalnızlığımla
ilk yalnızlığımı bir başına bırakmayı...

sıralı ölüm korkuları yaşıyordum
ilki gittiğinde başlamıştı
sonuncusu gelmediğinde bitti...
ve çiçekleri eziliyordu
çocuk kalmış yanlarımın an be an
ağustos karanlığında bulanık bir odada
üşümek nasılsa o denli kanatıcı
sabah kaygılarında tir tir
bir sevi sahipsizliği be gülüm
sensiz baş edemem bu zaman yılkısıyla


kağan işçen...