uğuldayarak doluyorsun içinden içime rüzgar gibi
bahçeye dönüyor ağzımda zülkarneynin mührü
doğuya ve batıya esiyorum iki satır imanla
hoyratça seviyorum kimi seversem
seddin ardına mühürlüyorum ne varsa acıdan yana
ben de ürperiyorum sevgilim
haklıymışsın ürperiyor insan Allah’ı anınca

ve yine haklısın bir garip oluyor insan
sevgili ile Allah’ı aynı mısraya gömdüğünde
kim her nerde yaşıyorsa ve nerede ölüyorsa
savaştan ve barıştan söz etmek varken mesela
belki de aşktan filistinden arakan’dan ya da
zenci bir mide sancısına dokunarak usulca
magazin bir duyarlılıkla..

yaşamak demiştin ya yaşamak sevgili
cennetul adni andırmıştı yaşamak değişin
utanmıştın ama oturmaya kevserin başına
saçlarına dokunmaya utanmıştın
arakan’a rağmen kahkaha atarken dünya
utanmıştın ağlamaya konformist masalarda..

hatırlıyorum çiçek desenli bir şeyden söz etmiştin
her yaşama duyarlı ama her ölüme ayarlı şallardan
düşerken bir militan gibi slogan atarak
öfkelerin kınsız durduğu şehirler gibi
cephede kazanıp masada kaybettiğimiz
kirli bir sözcük gibi dökülmüştü dilimize
şarapnel kokan alnımızdan..

mümkündür sen de sevmeyebilirsin bazı şeyleri
asfalt kokusunu egsoz dumanını
sırtı kamburlu yalanları yanık köylerden söz etmemi
sevmeyebilirisn elbette arabesk müziğini ve yanık insan eti kokusunu
uzak durabilirisin Allah’tan ve masivadan
beğenmeyip çamurunu ademin harç karabilirisn yıkıntılarına
kıvrılarak akabilirsin kendi içine
kaçıp dışarıda üşüyen rüzgarlardan

bak aklıma geldi yine ağlamak
muhtemelen sevgilim demek istiyorum birine
sen bir çocuksun evet buna amenna
benim çocukluğuma omuz atup duran
ne etsen durmam artık mısra mısra dağılırım
bir beethoven intihara durur bir kaan inceden ölür
eğilir üstüme hicazlı şarkılar
bu kadar çok söz etmişken acıdan
asalet katmanın vaktidir dudaklarımıza
gülümsemeyi en çok yalnızlığından öğreniyor insan..