bu son adım adım ileri
bu son
şiirimin tarihi
eksik kalan
satır araları var
bu gece dolar belki….

çatık kaş arasına yayılan
asırlara yüz süren ay

ben dökük o salaş
bilirim
ilkbahar kokar
mekânlarında
bu şehrin sonlar.

dizelerine aklımın
bir iki hece nakışlanan
yürüyorlar benimle
pierre loti’ye

damlarda yağmurlu bir telaş.
var
intihara konuşlanan
devrik cümlelerim
yarılmış gözyaşımdan
yürek lisanı lal bakışlar

güzide dudaklar şaraplı
konuş diyorlar
hıyar turşularına(limonlu)
meze olacak bizli mısralar

sol gözüm seyriyor
saniyelere sarılmış fısıltılar
yaralı üstleri kalın bandajlı
geri dönüyorlar uzak diyarlardan

cebimde saklı
çakmak çakmak
edepli cümleler
kırmızı bakışları dokunaklı
ırzına geçiyor silik yüzlü
elit boyanmış enteller
.
vakit boşluğu vuruyor
boşalıyor sandalyeler

şangırdatarak parlak kolyeleri
ince dudaklı gece lambaları
sağdılar gözlerime sütlerini

ne ay ne mevsim
benim umurumda mı
vah’lara saklanan kuruluklar
tek kelime kalabalıkları
acıtırken canımı

saydım yürek adımlarımı
yok sayarak varsayımları
ölmekle bağışlanmayan
korkular
nereye saklandı
titreyen kokular

koca şehir duy beni
gül kokulu sulara göm
bu gece pierre loti’yi
bir damla yağmur sakla
hatıra

boynu büküldü
tüm aydınlıkların
dirilirken karanlık
kalp izleri
masa altına saklanan
yıpranmış düşünce köpükleri
taştı bardaklardan

uğursuz ıslıkla
sallanan sarkaç
eğik başım üstünde
tekmelerim.
kanamalı haller bunlar
saklan…
binlerce
kırık yağıyor gökten
yüreğim kaç
şimdi
öğrendin
yazılmamış mürekkeple
alın yazısı
sen koy son noktayı

uzandı kirpiklerime
yosma kokan mekanlar
gonca gonca
kördüğüm ağlayan tüm
mavi ışıklar
saçlarıma gömüldü
yalnız
sallanan tirşe rüyalar

Blackless