Bir demir atma yalnızlığıdır kim bilir, o uzak ve derin sularımızdaki
O kanlı ırmaklarımızda saldığımız kâğıttan gemilerdir, düş taşıyan
Minik avuçlarımızdaki iniltili çakıl taşları gibi kendi ahdımızın ışımasıdır
Kim bilir, belki de en yaşanası ve destansı aşkların hicaz mührüdür
Yalınayak yürüdüğümüz düş bahçelerinde, yüreğimizde taşıdığımız yağız aşklardır
Ezgin göğsümüzdeki korkularımızı astığımız ibrişim düğmeli sevda mintanıdır

O çimdikle kendimize döndüğümüz düş sağanaklarında yaralı hayvanlar gibi kükremektir birbirimize
Terk-i diyar mevsimlere sokularak, hangimiz ölümü saklamayız avuç içlerimizde,
Kirpiklerindeki sevda alyansına anlam verebilsem, adını verirdim yine, aşk koksun diye
O uzak diyarlarda seni arardı gönlüm, Babil gibi, ketum özlemlerini içe içe
Ağlayışlarına dokunsam, dudaklarını elimle bastırarak, ’ağlama gülüm’ diyerek gözyaşlarını silsem!.
Gül dikene vurgunmuş asırlardır, ‘ben de sana vurgunum gül bakışlı yarim ebediyen’ diyebilsem.

Çok uzaklarda, kimsenin kimseyi tanımadığı o yangın artığı bilinmezliklerde
El değmemiş umutları gerçekle değiş tokuş ederek yaşayanların ülkesinde
Ruhunun el değmemiş bakir cennetinde bilinmedik renklerin alyansına uzatıp ellerimizi
Seni en harlı güneşin ekseninde sonsuza dek sevebilmeyi, ömrüne ömürler verebilmeyi
Seni, parçalanmış gururunun gömütlüklerinden çıkarmayı ne kadar çok dilediğimi
Ve kâinatın içinde salınan yar gibi, sevgili gibi yaşanası çöllerinde birlikte ölebilmeyi
‘Görmemişin sonunda bir sevdası olmuş, onu da ölünceye dek sevmiş’ diyebilmeyi…

Selahattin Yetgin