sen bahar oluyorsun akşam yalnızlıklarıma
ama hüzünlü bir bahar…
biz seni çok bekledik kırık kalp tik-tak’larında
dokunarak zamanın pürüzlü saatlerine
biz yani rakı bardağında papatyalar
ve ben
neredeyse birlikte dökülüp dağıldık…
haberin yok ve belki bilmekte istemiyorsun
ama sohbetini çok özledim



sen rüzgar oluyorsun sarhoş yalnızlıklarıma
savurup perdeleri odaya dolan
ama hüzünlü ılık bir rüzgar…
ve saçlarıma küs
ya da unutmuş mu demeliyim
ellerini çok özledim
izlerini arıyorum saçlarımda ellerinin
parmak uçların bir anı şimdi



kağıtla kalem
ağaçla kuş
işçiyle patron
savaşla menfaat…
ve daha bir sürü şey
ayrılmıyor birbirinden
ama biz ayrıldık
sahi ayrıldık mı?
ama ben gözlerini çok özledim



sen jilet oluyorsun bileklerime cinnet saatlerimde
soğuk umarsız bir jilet…
bu şiir boyunca süren durgunluk ve melankoli
fırtına öncesi sesislik diyelim…
fısıldıyorum bu yüzden
ben seni çok özledim.
kes kızırmızı olsun yıldızlar
kanasın sana okuduğum şiirler sayfalar boyunca
aksın bileklerimden hissettiğim bu şey
sokak kedileri sıcak bir şeyler içsin hatta
ziyan olmasın…
gülümsemeni çok özledim