Gözlerinin tutsağıyım ben
Esiriyim kalbinin efsanesinin
Dört odacıklı hapishanesinin
Baş mahkumuyum ebediyen

Görüş günlerini bekliyorum daima
Gardiyanın yollarını gözlüyorum ranzalarda
Her demir kapı aralandığında
Anlıyorum ki boşuna

Her defasında açılıyor kapı
Ama sadece gönderiyor mahkumlar kanı
Gelen yok, giden yok..
En azından kan gidiyor diyorum gönül razı

Yıllar yemişim senin aşkından
Af çıkar mı bu yıkılıştan
Ama aklıma geliyor ardından
Ben bu dört odacıklı hapishanenin
Baş mahkumuyum ebediyen

Ölür kalırsam bu kan kokan odacıklar da eğer
Belki bu hapishanenin müdürü o zaman beni sever
Ölüm her şeyi yener
Fakat mahkumlar isyan eder

Eğer isyan ederlerse
Kan gitmesine yardım etmezlerse
Senin ölümüne olurlarsa neden
Affetmem onları bu kadar severken

Çünkü ben...
Bu dört odacıklı hapishanenin
Baş mahkumuyum ebediyen

Anladım ki benim buradan çıkmam imkansız
Bütün organların çok sabırsız
Damarların inançsız
Gideceğim günü bekliyorlar amansız

Ama ben burada vereceğim son nefesimi
Yerine getireceğim görevlerimi
Yaşayacağım son zerreni dahi
Yaşatacağım..

Çünkü ben...
Bu dört odacıklı hapishanenin
Baş mahkumuyum ebediyen