şimdi saat sekiz
yerden göğe kadar sonsuz her şey.

bol ışıklı mağaralarına çekilen insan
buğusuna metruk kalpler çizilen cam.
hüznüme sımsıkı sarılıp kafiyelenen hazan
sismik bir barikattan koşarken kırlara , bir adam.

müstakil ölümler arasın içimde yanan
kızıl goncaya benzemese de , ucuz şarabı bari andırsın
hatta bir ağlayışta aksın boşluğa beynimdeki cüzzam
akşamdan kalma hikayeme dikeceğiniz çiçekler yan dursun.

şimdi saat-sizim
gittiğin gecenin karanlığında kaybettim zamanı.

dışarıda ne kar , ne toprak kokusu ne de bol yıldız
içimi döksem bir tepeden , tüm tebessümler balçığa saplanır
gözlerine baksam bir an , tüm redifleri intihar eder şiirlerin
insan içine çıksam bir ara , imtihana girer tüm vicdanlar

şimdi saatim var

hiç olmadığı kadar sert olsun mezarımın toprağı
dayanamayıp sarılmak isteyebilir sarhoş bir aşık
yaşaran gözleri , kamaştırmaya yettiği an kalbini.
acıyıp bir kadeh tutuşturmaya çalışabilir elime.

ben içmeyi , kusmaya başlayınca bıraktım.
ve şimdi saatim var
zaman kadar yalnızım.
bir kentte , bir adam.