Yorgun sessizliğimi dinliyorum da şimdilerde
Derin suskularımı ekliyorum zamanın boşvermişliğine.
Meramsız caddelerin, isli ayazlarında soluyor zaman.

Adını bilmediğim anlamsız bekleyişler
Zemherinin koynuna sinmiş arsızca.
Teslim oluşlar, uzayan bir gecenin kısa süren dinginliğinde
Her şeyden yoksun.

Daha aydınlığına uyanmamış şafak
Kendi kızıllığında kıvranıyor silik ve soluk.
Sineye özgürlüğünü eklemiş
Uykuya haram gecelerin arta kalan sarhoşluğundan
Karanlığa inat,tutsaklığa inat.

İşte böyle gecelerde vurur yüreğini sokaklarına
Ben gibi yorgun şehir.
Aydınlanmaya çalıştıkça söner bir bir ışıkları
Kıvranır çaresizce, hem de bence.

Sahi
Çaresizlik dedim de
Çaresizliğin oyunu nasıldır bilir misin ?
Gözlerini kapatamaz,kapattığında düşünemezsin
Başını yastığa koyamaz,koyduğunda uyuyamazsın
Sessiz çığlıklar yırtar kulaklarını
Günde geceyi,gecede günü yaşarsın
Kıyameti yaşar gibi amansız.

Oysa
Hangi insan içinde düşler büyütmez salaşça
Hangi insan imkansızlığa yürümez çocukça
Kim açmak istemez bahar gülleri gibi korkusuzca
Şımarık düşler
Hep çalmaz mı kapalı kapıları apansızca.
Ama her defasında
Sonsuzluğun tam ortasında yakalanırsın kendine.

İşte, tam o anlarda
Tutmak istersin yıldızları gece aralandığında.
Tutmak istersin de
Dönersin yine buğulu camlardan sızan, grilerine.

Hani
Bir trenin en son kompartımanında yolculuk yapmak istersin ya
Tek başına
Zamanı durdurup tek bir günde kalmayı istersin ya hani
Hani fırtınaya inat, dalgaya inat açılmak istersin ya
Denizin koynuna dolanmak istersin hani
Amaçsızca.

İşte yine öyle bu günlerde yüreğim
Kıyılarıma vuran hırçın dalgalarda çırpınıyor
Bilmem ki, belki de bu yüzden hep gel-gitlerim.

Hoyratça kırılan dallarda şimdi yaralı bir serçenin derin sancısı
Ve çocuk yüreklere gizlendi
Bin yaşanmışlıkların acısı.
Son bir ümitti galiba gecenin sırlarına gizlenmiş
Sahipsiz düşlerimin yargıcı.

Yüksel Beyocaktan.

// Kağıtla kalemin hayallerine tanık oldu gece //