Anılarım oturup ağlarken bize,
Gel de sen unut kolaysa.
Öylesine saplandı ki bu aşk,
bir mızrak gibi yüreğim de.
Kaçtıkça kovaladı.
Saplandı en huzursuz yerime.
Yarama yara kattı dağıldı bütün hücrelerime.
Kazımak istiyorum seni yüreğim den,
Ve son vermek istiyorum içim de ki sana...

Şimdi elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibiyim,
oturup ağlıyorum yok yere.
Dur diyemiyorum akan gözyaşlarıma.
Beynimin en tepesin de bir fırtına.
Yüreğimin tam ortasının da bir azap,
Son veremiyorum acı yanıma.
Tarifi zor kabuslar da gecelerim.
En zifiri uykular da.
Ve son vermek istiyorum içim de ki sana...

Zehirli bir sarmaşık gibi sardın her yerimi.
Akıttın bütün hücrelerime zehrini.
Köklendikçe köklendin.
Kesip atamadım dallarını.
Kurutamadım içim de ki seni,
Çürütmek istiyorum köklerini,
Ve son vermek istiyorum içim de ki sana...

Hayatın seyrindeyken gözlerim,
Anılarımın ıstırabın da,
Yakmak istiyorum içimdeki seni.
Yakıp yıkmak küle döndürmek,
Ve okyanusların dibine atmak.
Yada idam sehpasına alıp,
İdam etmek bu aşkı.
En acı yerin den asıp idam etmek istiyorum.
Ve son vermek istiyorum içim de ki sana...

25/05/2011

Ayşe Başaran