Çaresizliğin pençesin de savrulup duruyorsun,
Bir oyana bir buyana.
Ne yaptığını kendin de bilmiyorsun aslın da.
Ben anlıyorum seni,
Ama;
Çaresizlik her şeyi yaptırır insana bir anda.
İlk adımla başlarsın hayata.
Tutunacak bir dal ararsın mesela,
Bir güç lazım dır sana bir tutanak.
Bulduğunu sanıp tutunursun,
Bir sevinç sarar her bir yanını,
Hayat toz pembedir mutluluk bu olsa gerek dersin .
Güzel rüyalara yatar mutlu sabahlara uyanırsın.
Ama zamanla o dallar çatırdamaya başlar.
Düşersin aşşağıya,
Bir hayal kırıklığı yaşadın.
İncinirsin üzülürsün hayata.
İlk deneme başarısız dır.
Bir süre dolanırsın kanayan yaralarınla.
Boş gözlerle bakar olursun etrafına.
Günler de gelir geçer.
İkinciyi arar olursun zamanla.
Kanayan yaralarına merhem arar olursun,
Bu sefer ki daha sağlam olmalı dersin.
Yaslanacak dağ ararsın kendine,
Bir süre sonra bulduğunu sanıp,
Yaslanırsın ona da bu tamam dersin,
Bir dağım var benim de bir güven gelir içine,
Hiçbir güç onu ben den alamaz dersin.
Mutlusundur yine hayallere dalarsın.
Ama,zamanla kayalar sarsılır.
Düşmeye başlar üstüne,
Yuvarlanırsın hayata.
Korkular sarar tüm benliğini,
Her şey den korkar olursun.
Tutunduğun dalların kırıldı,
Yaslandığın kayalar üstüne yuvarlandı.
Yanaşamazsın bir müddet,
Hiçbir varlığa.
Kapatırsın tüm kapılarını dünya ya.
Gözlerin görmez ,kulakların duymaz olur.
Dolanıp durursun kendi halin de,
Kanayan yaralarınla.
Bu arada zaman da su gibi akıp gider.
Üçüncüye gelir sıra.
Üçüncü de,ah ettim ah ettim hayat sana.
Bu sefer ki öyle bir olsun ki,
Ne kırılsın ne yuvarlansın üstüne,
Sen en iyisi köklü bir ağaç bul kendine,
Ne rüzgar ne fırtına,
Kökünü söküp alamasın yerin den.
Sen bütün gücünle sarıl ona.
Bulduğun da sakın bırakma emii...

Ayşe Başaran
10/03/2011