avuçlarımızda zaman
kör kütük sarhoş
biz öylesine kopmuşuz
zamana acımasak yaşamazdık
ve merhamet aşkta yongasıdır ölümün
onu sarsar
ama ona da acır...

yanıbaşımdayken yansızım
ölüme de sonunda
sesimde yaşayan gizini de
alır giderim diyorum
güneşle yeşerir ya yolculuk
adım adım yiter de adım
kalırım adında...

yangınım seninle kendini buldu
kendim seni bulmakla yandım
bulmak seninle kendini yaktı
sen kendinle yangınımı buldun
bir yangın kaybetti kendini...

yarın düne kaldı
şimdiden
sıkıştık bugüne de
şimdiden de bitti
ölüm yetmedi öfkemize ya
asıl yarın biz olacağız
ve artık
kesin de kesin...

sensizliği içiyorum zamandan
her yudumunda ayrı gidişin
susamayı unutuyorum nasıl oluyor ki
düşünmeye de vaktim olmuyorsa
gidişin de bitmiş demektir
peki öyleyse şimdi ben kimim
gidişin mi...

bir son susmakla tamamlayacağım yarını
ve dünün tadıyla kalmamak için
susacağım yarının dününe de
ama dünde de olmayacağım
yarında da
sustuğum yerde
konuşacağım
asıl...
tarih bu...



kağan işçen...